Nadat het laatste kampioensbier het lichaam had verlaten, kon ook het nu-al-legendarische-derde zich opmaken voor het volgende duel in aanloop tot het begeerde linker rijtje. Op papier een makkie, immers werd in Deventer werd al met 0-117 gewonnen. Grootste angst was dat de tegenpartij niet of incompleet zou arriveren.
Voor de TM Nob wordt het helaas steeds meer een gok wie er op zondag komt opdagen, iets wat slecht is voor zijn bloeddruk. En dat terwijl het toch een kleine moeite is door te geven of je er op zondag bij bent. Enfin, de tegenstanders uit Deventer waren zeer ruim op tijd…zelfs voordat de KC de poort kon openen, nadeel was wel dat ze slechts met 11 man waren, waarvan met moeite slechts 2 eerste rijers.
Bij het legendarische derde staat iedereen, als ze toevallig toch langs komen, te trappelen het vaandel te verdedigen en we mogen Dave dankbaar zijn dat hij de zaterdagavond ervoor zijn verjaardag vierde, waardoor onverwachts 4 man, door deleriumverschijnselen, ontbraken… Restte alsnog 20 man.
Als gastvrij team behoor je (zelfs verplicht in de 4e klasse) dan de tegenstander aan te vullen, zodat er een fatsoenlijke pot gespeeld kan worden. Met het uitlijnen van Marijn (voor de eerste rij, lekker leunen tegen zijn broer en Martin Molenkamp voor bij de centers) kon de wedstrijd met 14 tegen 13 van start. Tevens leverden wij topreferee Tom, die de wedstrijd netjes in de hand hield.
De start was vrij rommelig, iedereen had toch last van de last minute opstelling. Onze witte veteraan Pierre trekt zich al jaren nergens wat van aan en dus soleerde hij door de Pickwickse defensie om de eerste try te drukken. Daan was nog op zoek naar zijn kicking tie, vond deze niet en miste de conversie. Dit was het startsein voor een vrij eenzijdige eerste helft. Vervolgens draaide Martijn Poels (2x) en Milan Rijders (2x met de lange run) er doorheen. Daantje had zijn tee gevonden en scoorde de 4 bijbehorende conversies. Inmiddels kreeg een theezakje pijntjes en werd ons verzocht nogmaals iemand te leveren, en dat werd Evil Dick. Daarna kon de goed inkomende en inmiddels weer nuchtere Fabian tweemal scoren en mocht Milan eenmaal raak converteren, de andere werd wederom door Daan verzilvert. Het slotaccoord was voor de altijd prima spelende nummer 8, Remon Bril, die vanuit de scrum de laatste 10 meter vrolijk door denderde. Daan miste wederom niet.
De rust werd aangegrepen om alle mutaties door te voeren, en door ook voor de tegen te wisselen heb je alle tijd wel nodig.. Piet , wederopstanding van George de Groot (fijn dattie er weer bij is) en Martijn Poels mochten naar de kant. Marijn, Martin en Dick stapten over naar de Waterlandkant en de gebroeders Visser en Milan gingen de Pickwick Players verstreken. Confused… so was I.
Door alle omzettingen ging het spelniveau er niet op vooruit, de spanning wel. Het duurde vrij lang voordat Martin Molenkamp, na een goed uitgespeelde lijn, een gaatje vond en scoorde. Daan converteerde. Daarna was het Peter van Gessel, die op pure kracht zijn try meepikte. Nu deed Pickwick wat terug, na een lange aanval wist men uiteindelijk in de uiterste hoek te scoren. Bij de volgende driekwartenaanval werd Daan goed aangespeeld en leek zijn try te maken, maar zag de uiterst snelle run van boezemvriendje Milan over het hoofd en werd toen door deze laatste snoeihard tegen het gras gelegd (dag try en dag vriendschap ;). Niet lang daarna vond de verse scrumhalf Arjan een gaatje, en wederom was het Daan die raak converteerde. Toen brak het laatste kwartiertje klagen aan. Achtereenvolgens meldde zich (in willekeurige volgorde) Daan, Ivo, Ferry en Mel zich met auw, O2-gebrek of een andere smoes om eruit te mogen, denwel gewisseld te worden. Vaker komen trainen en zelfs een derde team speler houdt de 80 minuten vol….
Gelukkig hebben we Evil Dick nog, dik in de 40 en nooit klagend of verzakend, hij scoorde dan ook, vanwege zijn prima support, de volgende try. Daarna was het de beurt aan onze Tongolese speler Mel, die een slim kickje gaf, waarop (wij terecht) maar ook de Pickwick Players (zij onterecht) niet reageerden en dus pikte Mel zelf de bal weer op en scoorde. Op het laatst was het Martin die nogmaals op snelheid een driekwart aanval afrondde. De conversies werden werden niet meer (serieus) genomen. De laatste try kwam verrassend op naam van de Pickwick Players, nou ja, het was Milan die op zijn befaamde snelheid de laatste try van de wedstrijd drukte, einduitslag 88 – 12.
Niet een wedstrijd waar nog lang over zal worden gesproken, daarvoor was het krachtsverschil te groot. Zonder onze eigen aanvulling aan de tegenstander was een uitslag boven de 100 zeer waarschijnlijk geweest. Daarna werd het tijd voor de douche en het nuttigen van een paar jugs, onderwijl genietend van de verrichtingen van ons 2e team tegen de gezette Amsterdam Academical. Ervaring zat aan de AA-overkant, alleen ontbreekt het hen aan fitheid en snelheid, waardoor de ruime zege van 67- 10 verdiend mocht worden genoemd. Rond 4 uur kwam het bevrijdende telefoontje uit Amstelveen, het 1e team had gedaan waar ze voor kwamen, winnen met een bonuspunt (19 – 37), waardoor het kampioenschap definitief kan worden genoemd.
Nog even naar voren blikken, volgende week speelt het 1e team in het voorgerecht tegen de reserves van DIOK, daarna de kampioenswedstrijd van het 2e team tegen buren en rivalen RC West Friesland. Helaas moet het 3e team naar Arnhem, maar kan op tijd terug zijn voor het laatste fluitsignaal in Purmerend en eventueel de bijbehorende kampioensdrankjes. Dus 2e team, laat ons niet voor niks snel terugkeren……
Nog even naar het derde team, helaas nemen de blessures toe en de trainingopkomst af. Heren, we moeten nog 3 uitwedstrijden, daarna de beker (samen met ons 2e team) en tenslotte hebben we nog het putjestoernooi en voor een aantal Ameland.. Kortom, nog een heleboel wedstrijden. Blijf doortrainen en spelen!!
OP NAAR HET LINKERRIJTJE!!!
In opdracht van Robin geschreven,
TM Nob
PS: houdt zondag 11 maart vrij, zouden we zomaar iets leuks kunnen gaan doen, ook de geblesseerden!